آنکه غالیه بساید، غالیه ساینده، برای مثال باد صبح از نسیم نافه گشای / بر سواد بنفشه غالیه سای (نظامی۴ - ۷۱۳)، کنایه از خوش بو، معطر، برای مثال مگر تو شانه زدی زلف عنبر افشان را / که باد غالیه سای است و خاک عنبربوست (حافظ - ۱۳۰)
آنکه غالیه بساید، غالیه ساینده، برای مِثال باد صبح از نسیم نافه گشای / بر سواد بنفشه غالیه سای (نظامی۴ - ۷۱۳)، کنایه از خوش بو، معطر، برای مِثال مگر تو شانه زدی زلف عنبر افشان را / که باد غالیه سای است و خاک عنبربوست (حافظ - ۱۳۰)
برنگ غالیه. سیاه. مشکین. سیه رنگ: همه با جعدهای مشکین بوی همه با زلفهای غالیه فام. فرخی. دل غالیه فام است و رخش چون گل زرد است گوئی که شب دوش می و غالیه خورده ست. منوچهری. باد آمد و بگسست هوا را ز ره ابر بویی ز ره غالیه فامت نرسانید. خاقانی. صبح و شام آمده گلگونه وش و غالیه فام رو که مردان نه بدین رنگ زنان وابینند. خاقانی. سوی گنبد سرای غالیه فام پیش بانوی هند شد بسلام. نظامی. و رجوع به غالیه رنگ شود
برنگ غالیه. سیاه. مشکین. سیه رنگ: همه با جعدهای مشکین بوی همه با زلفهای غالیه فام. فرخی. دل غالیه فام است و رخش چون گل زرد است گوئی که شب دوش می و غالیه خورده ست. منوچهری. باد آمد و بگسست هوا را ز ره ابر بویی ز ره غالیه فامت نرسانید. خاقانی. صبح و شام آمده گلگونه وش و غالیه فام رو که مردان نه بدین رنگ زنان وابینند. خاقانی. سوی گنبد سرای غالیه فام پیش بانوی هند شد بسلام. نظامی. و رجوع به غالیه رنگ شود
غالیه سائی. خوشبوی سازی. عطاری: آن جام صدف ده که بخندد چو دم صبح چون صبح نمود آن صدف غالیه سایی. خاقانی. ببوی زلف رخت میروند و می آیند صبا بغالیه سائی و گل به جلوه گری. حافظ. و رجوع به غالیه سودن شود
غالیه سائی. خوشبوی سازی. عطاری: آن جام صدف ده که بخندد چو دم صبح چون صبح نمود آن صدف غالیه سایی. خاقانی. ببوی زلف رخت میروند و می آیند صبا بغالیه سائی و گل به جلوه گری. حافظ. و رجوع به غالیه سودن شود
غالیه سا. خوشبوی ساز و خوشبوی فروش. (برهان) (آنندراج). بوی خوش ساز و بوی خوش فروش. عطار: بلبلی کرد نتاند به دل مرده دلان آن که آن زلف بخم غالیه سای تو کند. منوچهری. دست صبا در جهان نافه گشای آمده ست بر سر هر سنگ باد غالیه سای آمده ست. خاقانی. یانه بی سنگ و صدف غالیه سایان فلک صبح را غالیۀ تازه تر آمیخته اند. خاقانی. غالیه سای آسمان بود بر آتشین صدف از پی مغز خاکیان لخلخه های عنبری. خاقانی. غاشیه دار است ابر بر کتف آفتاب غالیه سای است بادبر صدف بوستان. خاقانی. بر خاک او ز مشک شب و دهن آفتاب دست زمانه غالیه سای اندر آمده. خاقانی. رنگ بشد ز مشک شب بوی نماند لاجرم باده بر آبگون صدف غالیه سای تازه بین. خاقانی. عطسه ای ده ز کلک نافه گشای تا شود باد صبح غالیه سای. نظامی. خال چو عودش که جگرسوز بود غالیه سای صدف روز بود. نظامی. باد صبح از نسیم نافه گشای بر سواد بنفشه غالیه سای. نظامی. آهوی شب چو گشت نافه گشای صدفی شد سپهر غالیه سای. نظامی. گشته از مشک و لعل او همه جای مملکت عقدبند و غالیه سای. نظامی. تا بود نسخۀ عطری دل سودازده را از خط غالیه سای تو سوادی طلبیم. حافظ
غالیه سا. خوشبوی ساز و خوشبوی فروش. (برهان) (آنندراج). بوی خوش ساز و بوی خوش فروش. عطار: بلبلی کرد نتاند به دل مرده دلان آن که آن زلف بخم غالیه سای تو کند. منوچهری. دست صبا در جهان نافه گشای آمده ست بر سر هر سنگ باد غالیه سای آمده ست. خاقانی. یانه بی سنگ و صدف غالیه سایان فلک صبح را غالیۀ تازه تر آمیخته اند. خاقانی. غالیه سای آسمان بود بر آتشین صدف از پی مغز خاکیان لخلخه های عنبری. خاقانی. غاشیه دار است ابر بر کتف آفتاب غالیه سای است بادبر صدف بوستان. خاقانی. بر خاک او ز مشک شب و دُهْن آفتاب دست زمانه غالیه سای اندر آمده. خاقانی. رنگ بشد ز مشک شب بوی نماند لاجرم باده بر آبگون صدف غالیه سای تازه بین. خاقانی. عطسه ای ده ز کلک نافه گشای تا شود باد صبح غالیه سای. نظامی. خال چو عودش که جگرسوز بود غالیه سای صدف روز بود. نظامی. باد صبح از نسیم نافه گشای بر سواد بنفشه غالیه سای. نظامی. آهوی شب چو گشت نافه گشای صدفی شد سپهر غالیه سای. نظامی. گشته از مشک و لعل او همه جای مملکت عقدبند و غالیه سای. نظامی. تا بود نسخۀ عطری دل سودازده را از خط غالیه سای تو سوادی طلبیم. حافظ
به معنی غالیابار است که کنایه از بوی خوش دهنده باشد. (برهان) (آنندراج). غالیه بخش: مگر که غالیه میمالی اندرو گه گاه وگرنه از چه چنان تافته است و غالیه بار. فرخی. ناز از تو سزد بر من مسکین که تو ایدون با طرۀ مشکین و خط غالیه باری. فرخی. گرنه ز سر زلف بخم خیزد هر شب باد سحری، از چه سبب غالیه بار است ؟ سروش اصفهانی
به معنی غالیابار است که کنایه از بوی خوش دهنده باشد. (برهان) (آنندراج). غالیه بخش: مگر که غالیه میمالی اندرو گه گاه وگرنه از چه چنان تافته است و غالیه بار. فرخی. ناز از تو سزد بر من مسکین که تو ایدون با طرۀ مشکین و خط غالیه باری. فرخی. گرنه ز سر زلف بخم خیزد هر شب باد سحری، از چه سبب غالیه بار است ؟ سروش اصفهانی
آنکه ریش او مشکین و سیاه باشد: چابک و سروقد و زیباروی غالیه خط جوان مشکین موی. نظامی. آن غالیه خط گر سوی من نامه نوشتی گردون ورق هستی من درننوشتی. حافظ
آنکه ریش او مشکین و سیاه باشد: چابک و سروقد و زیباروی غالیه خط جوان مشکین موی. نظامی. آن غالیه خط گر سوی من نامه نوشتی گردون ورق هستی من درننوشتی. حافظ
ظرفی که در آن غالیه ریزند، و مجازاً شاعران آن را به معانی دهان و چاه زنخدان و غیره آورده اند: مانند میان تو و همچون دهن تو من تن کنم از موی و دل ازغالیه دانی. فرخی. دهن چو غالیه دانی و سی ستارۀ خرد بجای غالیه اندر میان غالیه دان. فرخی. دست برزن به زنخدان بت غالیه موی که بود چاه زنخدانش ترا غالیه دان. فرخی. انگور به کردار زنی غالیه رنگ است و او را شکمی همچو یکی غالیه دان است. منوچهری. برسرش یکی غالیه دانی بگشاده آکنده در آن غالیه دان سونش دینار. منوچهری. دارد خجسته غالیه دانی ز سندروس چون نیمه ای به عنبر سارا بیاکنی. منوچهری. گوئی که هوا غالیه آمیخت بخروار پر کرد از آن غالیه ها غالیه دان را. سنائی. بسان غالیه دانیست لاله یاقوتین نشان غالیه اندر میان غالیه دان. ازرقی. میان غالیه دان تو ای پسر که نهاد بدان لطیفی سی و دو دانه در عدن. سوزنی. دوش خوش ساخت فلک غالیه دان از مه نو بهر آن غالیه کاندر سحر آمیخته اند. خاقانی. چون غالیه زلفهای رنگی چون غالیه دان دهان بتنگی. نظامی. و آن غالیه دان شکرانگیز مه غالیه ساز و گل شکرریز. نظامی. خطی از غالیه بر غالیه دان آوردی دل این سوخته را کار بجان آوردی. عطار. نوشین دهنی داری چون غالیه دانی نه نه دهنت تنگ تر از غالیه دان است. سروش اصفهانی
ظرفی که در آن غالیه ریزند، و مجازاً شاعران آن را به معانی دهان و چاه زنخدان و غیره آورده اند: مانند میان تو و همچون دهن تو من تن کنم از موی و دل ازغالیه دانی. فرخی. دهن چو غالیه دانی و سی ستارۀ خرد بجای غالیه اندر میان غالیه دان. فرخی. دست برزن به زنخدان بت غالیه موی که بود چاه زنخدانش ترا غالیه دان. فرخی. انگور به کردار زنی غالیه رنگ است و او را شکمی همچو یکی غالیه دان است. منوچهری. برسرش یکی غالیه دانی بگشاده آکنده در آن غالیه دان سونش دینار. منوچهری. دارد خجسته غالیه دانی ز سندروس چون نیمه ای به عنبر سارا بیاکنی. منوچهری. گوئی که هوا غالیه آمیخت بخروار پر کرد از آن غالیه ها غالیه دان را. سنائی. بسان غالیه دانیست لاله یاقوتین نشان غالیه اندر میان غالیه دان. ازرقی. میان غالیه دان تو ای پسر که نهاد بدان لطیفی سی و دو دانه دُر عدن. سوزنی. دوش خوش ساخت فلک غالیه دان از مه نو بهر آن غالیه کاندر سحر آمیخته اند. خاقانی. چون غالیه زلفهای رنگی چون غالیه دان دهان بتنگی. نظامی. و آن غالیه دان شکرانگیز مه غالیه ساز و گل شکرریز. نظامی. خطی از غالیه بر غالیه دان آوردی دل این سوخته را کار بجان آوردی. عطار. نوشین دهنی داری چون غالیه دانی نه نه دهنت تنگ تر از غالیه دان است. سروش اصفهانی
